home




  2 Januari – 15 Februari 2013




8 januari 2013, Henmar Springs

31 December 2012

Alles wat we mee willen is ingepakt, en de slaapkamer is leeg geruimd voor de nieuwe badkamer-hoek. Jitske is blijven slapen en heeft ons op Schiphol afgezet. De vlucht vertrok precies volgens plan,om 10.30 uur. We vliegen met Singapore Airlines, en hebben drie stoelen voor ons zelf, terwijl de vlucht behoorlijk vol is. Onderweg regelmatig wat turbulentie, maar toch wel een rustige vlucht, en het eten en vooral de service zijn inderdaad meer dan goed. Het is echt wat anders dan onze tripjes naar de Canaren met Transavia, waar elke kopje nescafe betaald moet worden. Met de reistijd van 12 echte uren, en de tijdzones - het tijdverschil tussen Amsterdam en Singapore is 7 uur - was het even mikken waar en wanneer we precies het nieuwe jaar in gingen. Veel slapen doen we niet, maar wat maakt het uit, we starten met 7 geweldige weken.

1 januari 2013

Deze dag brengen we door op het vliegveld van Singapore. De vlucht kwam ook volgens schema aan (05:20 Singapore time). We moesten even wachten voor we het door ons gereserveerde (dag)hotel in konden dus hebben nogmaals geproost op het nieuwe jaar met een wit wijntje in een verlaten bar; onze klok is toch geheel in de war.
We zijn over de helft van onze vliegreis: 7 van de 12 uur tijdverschil (100 van de 170 graden) zitten er op, en 50 van de 90 in zuidelijke richting. Singapore is niet het slechtste vliegveld om te verblijven. Eerst slapen we een uur of 5 in ons daghotel, en daarna gaan we zwemmen in het zwembad van het vliegveld. Een aanrader; er zijn erg weinig mensen, je bent even uit de atmosfeer van airco en veel te duur shoppen, en het is ook wel apart om te zwemmen tussen vliegtuigherrie in een vochtige tropische lucht. Singpore is net boven de evenaar, en de ramen beslaan dus aan de buitenkant.

Om 19.25 vertrekt onze vlucht naar Christchurch, dus we drinken nog wat koffie en dan op naar de gate. Het vliegtuig is volle bak, dus deze keer geen luxe lege stoel, en veel huilende baby's en een ernstige hoester naast ons, dus nog een vrijwel geheel doorwaakte nacht. We wisten van te voren dat het ver zou zijn....

2 januari 2013

De vlucht kwam volgens schema om in de ochtend kwart voor 11 local time aan. De man van de paspoort-controle was uitermate vriendelijk en relaxed, zoals dat een Nieuw Zeelander betaamt, en onze bagage bleek ook in orde. Piet stond op ons te wachten en thuis had hij de champagne klaar staan. Het is bijzonder en geweldig om elkaar na al die jaren weer te zien.
Marion gaat drie uur slapen, Wietze blijft dapper wakker. We doen verder niets behalve het mooie huis van Piet bewonderen en lummelen in zijn tuin. Vanwege de tijdverschillen en de lange reis vallen we erg vroeg in de avond al om.

3 januari 2013

We hebben heerlijk geslapen, zijn wel een beetje vroeg wakker, maar het lijkt er op dat we de jetlag vandaag al behoorlijk te boven zijn of gaan komen.
Vandaag neemt Piet ons mee op de eerste kennismaking met Christchurch en op aardbeving-rampen-tour.
We zijn eerst naar het centrum van Christchurch geweest. In het centrum is veel stuk; het halve centrum is afgesloten. Maar er wordt hard gewerkt, en iedereen doet zijn best om het weer tot leven te laten komen. Voorbeeld: een ingestorte shopping mall is weer opgetrokken in containers en het is er gezellig en sfeervol.
Vervolgens is het plan over een mooie bergweg naar Lyttelton, maar helaas waren een paar wegen afgesloten zodat we niet de mooiste scenic route konden volgen. Daarna verder naar de baai van Taylor's Mistake, en lekker lunchen aan het strand bij Sumner.
Daarna zijn we via het strand van New Brighton beland in totaal door de gevolgen van de aardbeving verlaten en half verwoeste wijken. Het was erg indrukwekkend: wat een enorme schade, en wat een ellende voor de getroffenen. Bijzonder om te zien, maar je voelt je wel ramptoerist.


4 januari: uitstapje Akaroa

Het is echt hoog zomer in Christchurch. We mogen de auto van Piet lenen en zijn naar Akaroa gereden. Onderweg zijn we even bij Birdlings Flat gestopt, een breed grindstrand op het zuiden.
Akaroa is heeft een frans sfeertje, dus een goede plek voor een lekkere lunch en een zonnehoed voor Marion. Dat laatste is niet gelukt. Akaroa is een krater die met zee verbonden is en behoorlijk toeristisch. Er worden tochtjes georganiseerd waarbij je kunt zwemmen met de dolfijnen. Ondanks de vakantietijd was het er niet echt vol (volgens onze maatstaven)
De weg terug hebben we de weg genomen die over de kam van de krater loopt. Halverwege even naar beneden bij Okains Bay. Prachtige baai met zwarte bonte pieten op het brede strand.
5 januari: uitstapje Taylors Mistake

Opnieuw prachtig weer, dus tijd voor een stevige wandeling naar de landpunt voorbij Taylors mistake; dat is gelijk een goede manier om de fiets van Wietze uit te testen. Het pad is helemaal vernieuwd en net opengesteld, het is een fantastische wandeling waarbij we onze conditie weer een beetje kunnen oppoetsen. Wietze kan vrijwel het hele traject fietsen dus dat ziet er goed uit. We rusten even uit op het bomvolle strand van Taylors Mistake en Wietze fietst nog een bergje terug naar Sumner.


6 januari: kanotocht door Christchurch

Piet heeft meerdere keren gemeld hoe leuk dit was, dus daar gingen we: een kanotocht van ruim 2 uur door Christchurch. Het eerste stuk ging langs hele mooie huizen met dito achtertuinen, maar wel met weinig water zodat er meerdere malen gesleept moest worden. Verderop werd het beter, en derivier slingerde zich langs huizen en door de grote parken van Christchurch. Piet had gelijk dat het erg leuk was, maar we gebruikten bij het kanoen lang vergeten spieren en waren na afloop redelijk uitgeteld. In de avond was er een barbeque bij Piet in de tuin met een aantal vrienden van hem. We hebben heerlijke dagen gehad bij Piet!


7 januari: Christchurch - Henmar Springs

Vertrekdag, dus we gingen vroeg op pad om onze camper op te halen. Helaas stond het exemplaar voor ons nog op de brug en het zou nog even duren. Dus terug naar het huis van Piet om in te pakken en boodschappen te doen. Toen we ruim 2 uur later terugkwamen werd er hard gewerkt om een andere camper voor ons schoon te maken. We waren hier allemaal niet zo blij mee, vooral toen we bij instappen een scheur in de voorruit en ontdekten en naar de verkeerde kant van de stad moesten rijden voor reparatie.

Enfin, om een uur of 1 waren we eindelijk op weg en zijn naar Henmar Springs gereden. Daar waren we pas tegen 5 uur, dus zijn we naar een camping net buiten het dorp gereden en hebben wat gerommeld om die camper een beetje lekker in te richten. Het is een oud exemplaar en er zijn allerlei kleine dingen kapot maar hij rijdt als een trein en daar gaat het toch maar om.

8 januari: Henmar Springs - Molesworth (Cobs Cottage)

Henmar Springs heeft heerlijke warme bronnen waar je geweest moet zijn. Het was inderdaad erg lekker, met mineralen en zwavelbronnen en bubbelbaden en dat alles in een lekker zonnetje. We waren na 2 uurtjes helemaal schoon en relaxed. Vanuit Henmar Springs loopt een prachtige, grotendeels onverharde weg door de bergen naar het noorden, zo ongeveer onze richting, en met dit mooie weer leek dat zeer de moeite waard. Het eerste stuk was wel heel heftig, maar we bleken niet de hoofdweg te hebben gekozen maar een 4WD track. Verderop werd het gelukkig veel beter. Na een uur of 4 en ruim 100 km verder kwamen we bij Molesworth met een prachtig natuurcampinkje midden tussen de bergen. Wat een prachtige landschappen, met grote vergezichten en wondermooie scherpe kleuren en heel helder licht.

15 januari 2013, Collingwood

9 januari: Molesworth - Kaikoura

van Molesworth naar de hoofdweg is het nog ongeveer 90 kilometer, waarvan meer dan de helft onverhard, maar weer even mooi. Het weer lijkt als we vertrekken minder maar in de loop van de dag wordt het heel warm, met een harde warme wind. De weg langs de kust naar kaikoura is prachtig, langs de zee, en op de kapen liggen heel veel dikke zeehonden waar je vlakbij kan komen. In toeristisch Kaikoura hebben we de whalewatch onderzocht, maar het was heel duur, je zag 1 tot 2 walvissen (misschien) en er waren wachtlijsten want het waaide te hard. Dus hebben we een mooie vogelgids en een mooi bomenbiek gekocht. Geslapen tussen de campers, en in de nacht harde windvlagen, maar we zijn niet omgewaaid.


donderdag 10 januari: Kaikoura – Picton (Aussie Bay)

Vanochtend met warm weer en harde wind vertrokken. De camping had geen stroom meer want verderop was een dak van een huis gewaaid, het zag er ernstig uit toen we langs reden. Bij Blenheim, ruim 100 kilometer verder naar het noorden, begon het helaas te regenen. De route langs de kust was desondanks prachtig, slingerend langs de kust door natte bossen, die vol staan met de prachtige fern trees, varens die bomen zijn geworden. En ons campertje klimt alles vrolijk brommend, dus we zijn best tevreden. In Picton regent het serieus, we checken de veerboten naar het noordeiland, maar omdat we geen vastomlijnd plan hebben boeken we nog niks. Lekker uit eten, en daarna een kleine 20 kilometer verderop langs Queeun Charlottes Drive op een kleine DOC camping, aan het strand.

vrijdag 11-1: Aussie Bay – French Pass

Wat een mooie rit en wat een fantastische slaapplek aan het eind!
In de ochtend schijnt de zon weer volop. We besluiten de Marlbourough Sounds in te gaan, en kiezen Franch Pass als eindbestemming, een zeegat waar het bij wisselend getijde heel hard stroomt. De rit is ongelofelijk mooi, met fantastische vergezichten. Wietze fietst diverse delen van de tocht en we zijn redelijk vroeg bij de DOC camping van French Pass, waar we ons campertje aan de rand van het strand parkeren. Wat een plek!
Regelmatig gaan er bootjes voor ons neus het water in, en iedereen is relaxed en vriendelijk.
In zee gezommen. De al eerder door ons gespotte Weka blijkt een ordinaire vuilnisvogel. Het lijkt wel vakantie.


zaterdag 12-1: French Pass – Marahau, 183 km

We hebben de hele ochtend getut of we nog een dagje bleven op deze fantastische plek, maar om 12 uur zijn we toch maar vertrokken, want ver zou het niet zijn. Van French Pass over de fantastisch mooie weg terug naar de hoofdweg, met nog even een blik op de enorme getijdestroming door het zeegat. Wietze heeft na opnieuw getut (het was blijkbaar een tut-dag) toch nog een stuk gefietst. Daarna door naar Nelson waar we diesel (akelig leeg) en geld hebben gebunkerd en daarna zijn we doorgegaan naar Kaiteriteri, een mooi oord maar alles helemaal vol, want een vakantieoord voor Nieuw Zeelanders. Een dorp verder, Marahau, heeft nog wel een camping met veel plek. Het is even afkicken na de rust van French Pass.
Filmpjes...

zondag 13-1: Marahau – Totaranui – Abel Tasman Park (Canaan Downs) 40 km

Vandaag echt getoerist en met de watertaxi langs het Tasman Park gevaren, en op de terugweg een uurtje beautiful beach gepakt. Het is een prachtig gebied, maar in dit hoogseizoen toch vrij vol (nou ja, relatief dan). De gele zandstranden en baaien zijn wel heel mooi. Het weer lijkt wat te minderen, veel wolken in de bergen. We zijn om half vier weer terug, en gaan door naar een mooie DOC-camping (camping in de nature parks) in de bergen, en in de wolken. De onverharde weg loopt langs een filmlocatie van The Rings trilogie. Hebben wij niet gezien. maar wel heel bijzonder landschap, en opnieuw campinkje op wondermooie plek. Vogelscore van vandaag: zwarte pieten met jong op het strand, en een nog niet gevonden vogel met gele kop in de bergen.









17 januari 2013, Cook Strait


maandag 14-1: Abel Tasman Park (Canaan Downs) – Farewell Spitt 121 km

Rustige nacht zoals altijd op de DOC campings. Na het ontbijt een wandel c.q. fietstochtje gemaakt en daarna weer vertrokken. Makkelijk hoor, zo'n campertje, je bent zo weg en niks natte tent inpakken. Onderweg zagen we opnieuw dezelfde vogels en die hebben we weer gefotografeerd en gedetermineerd, en in ons vogelboek opgetekend.
Daarna reden we over de bergen naar Golden Bay en Farewell Spit, het uiterste noorden van het zuid eiland. Onderweg gestopt bij Waikoropupu springs, met allerlei opborrelende bronnen in een gereconstrueerd native bos. We eindigen op een camping aan het eind van de weg, bij het wijdse Wharariki beach, met westkust regen en wind, en vooral een hele natte nacht. Lekker droog ook, zo'n campertje.



dinsdag 15-1: Cape Farewell – Takaka (Pohara), 84 km

De volgende ochtend heeft Marion nog een wandeling naar het strand gemaakt in een flinke bui. Maar daarna werd het langzaam droog. We hadden even geen zin in weer een lange auto-dag, dus zijn gestopt na een kleine 30 kilometer in Collingwood en hebben in het zonnetje met een kop koffie eindelijk het logboek online gezet. Daarna zijn we naar Pohara, vlak voorbij Takaka, gereden naar een echte grote camping aan het strand. We werden eerst ingedeeld naast de NZ versie van de familie Tokkie (met voor het eerst boemboem muziek) dus zijn we een eindje verderop gaan staan waar het weer allemaal lief en rustig was. We hebben een mooie lange strandfietswandeling gemaakt langs de prachtige baai en wat gelezen. Het had de vorige nacht zo hard geregend dat delen van de camping onder water hadden gestaan, hoorden we. Het weer is inderdaad wat labiel, maar we hebben toch best veel zon. Niks te klagen, vooral nu we wetene dat het bij jullie vriest!
In Takaka bespreken we de ferry naar het noordeiland voor donderdag.


woensdag 16-1: Takaka (Pohara) – Nikau Cove, 239 km

Na een dag luieren volgt een dag autorijden. We vertrekken dus lekker vroeg zodat we toch nog een mooie middag hebben. Het grootste deel van de weg is al bekend terrein, want we moeten terug naar Picton en alternatieve routes zijn er niet. We kiezen weer voor een camping in de Sounds, want daar is het toch wel erg mooi. Door de zware regens is het eerste deel helemaal bruin door de grote modderrivier Pelorus die er in uitstroomt. We volgende weg richting Keneperu Head en als we een puntje over zijn is het water weer prachtig blauw. Opnieuw een mooi plekje aan het water in Nikau Cove. Een grote NZ familie met groot motorhome, grote boot, grote gewone auto, grote partytent en 4 kinderen duwt een beetje maar we houden stand. Mooi plekkie weer en eerst zon, daarna wat wolken. Morgen overtocht!

20 januari 2013, Roturoa

donderdag 17 januari 2013, Nikau Cove – Paekakariki, 100 km

Afscheid, althans voor even, van het zuideiland. We vertrekken op tijd vanuit Nikau Cove in onze geliefde Marlborough Sounds naar Picton. Plan is een beetje shoppen maar dat is niet zo veel, dus internetten we wat, en ervaren opnieuw de jaren 60 sfeer met het rare modelspoor baantje. Heel lief allemaal. We gaan in de rij voor de ferry. Die is een uur vertraagd, en als we uitvaren reist een fantastische onweersbui met ons mee. De voorspelde hagelstenen blijven weg, maar het regent stevig. Aan de overkant, bij Wellington, onze eerste NZ-file. We rijden nog een uurtje en eindigen, in stromende regen, in een camping aan de kust. Nat!

vrijdag 18 januari 2013, Paekakariki – Mangahuia (Tongariro Nat. Park, 296 km

Een dagje kilometers maken, dat moet af en toe. Het weer blijft wat twijfelachtig, dus dat is daarvoor niet slecht. We willen naar midden noordeiland, naar de vulkanen. Onderweg komen we door typisch nieuwzeelandse kleine plaatsen, met een Highstreet met winkeltjes, en een keer een hollandse molen. Voor de interessante stedenbouw hoef je hier niet te zijn, maar het is allemaal wel gemoedelijk, met nog veel kleinere winkeltjes. We kopen hele goedkope leesbrillen voor Wietze, en een extra fleecedekentje voor Marion. We picknicken langs de rivier tussen de moa's en eindigen opnieuw op een DOC camping in de bergen deze keer. Opnieuw en prachtige plek dus we maken nog een wandelfietstocht de berg op. Helaas liggen de besneeuwde toppen veel in de wolken, maar het wordt blauwer. Dus kouder op bijna 1000 meter....


zaterdag 19 januari 2013, Mangahuia (Tongariro NP) – Lake Rerewhakaaitu 214 km

Dat was een koude nacht, dus alle fleecedekens in de aanslag, en het warme ondergoed. Wietze moest nog even lezen toen de zon op de camper ging schijnen en het langzaam warmer werd. We zijn nog even de berg opgereden en langs de Tongariro die actief is; een van de meest populaire wandelingen van NZ kan nu niet worden gemaakt omdat de top dicht is. De vulkaan rookt inderdaad stevig, maar erg actief is het verder niet. Op weg naar Rotorua, dat we morgen gaan doen, hebben we vast enkele voorproefjes van bubbelende poelen en rokende bubbels gedaan. Het landschap is, op de vulkanen na, minder spectaculair dan in het zuiden, maar al dat gebubbel maakt wel veel goed.


22 januari 2013, Hahei (Cooks Beach)


zondag 20 januari 2013, Lake Rerewhakaaitu – Maketu (Bay of Plenty), 126 km

We vertrokken van ons koude meertje naar een warme bron, die Wietze gisteren van de campingbewaker had gehoord. Even fout gereden en gezocht, maar inderdaad: aan het eind van de oude Wai-O-Tapu road lag zomaar een warm bad, waar we lekker in hebben gebadderd. Heel bijzonder, een riviertje met waterval op badwater temperatuur. Daarna gingen we door voor het echte toeristische werk in Wai-O-Tapu, maar het is inderdaad heel erg bijzonder, al die vulkanische dingen met al die kleurtjes. Vervolgens hebben we geluncht in de schaduw in het park van Roturoa, een oude Maori hoek bekenen, maar toen besloten dat we het te druk vonden. Door naar de noordkust, waar we weer op een juweeltje van een camping eindigden. Direct aan zee, met verder bijna niemand, maar wel een visrestaurantje. Yes!



maandag 21 januari 2013, Maketu (Bay of Plenty) – Coromandel Town, 218 km

In Maketu hebben we besloten toch nog naar de Coromadel te gaan (hoewel vast toeristischer) en daar hebben we geen spijt van gekregen. Het was eerst weer even wat kilometers vreten, maar eenmaal aan de westkust van Coromandel werd het prachtig. Weer mooie vogeltjes, een fraaie kustweg, en tenslotte een mooi campingplekje aan een baaitje. Wel een drukkere camping dan gisteren, maar dat kon ook niet anders.
We hebben nog een fietswandeling gemaakt en onze eerste Kauri (de grote oorspronkelijke bomen van NZ) gezien.



dinsdag 22 januari 2013, Coromandel Town – Hahei, 108 km

Het was mooi weer en de zon scheen, dus Marion was er vroeg uit om in zee te zwemmen. Wietze las nog wat in bed en we waren na douchen voor half 10 weg. Via een onverharde weg en prachtige kauri's naar de oostkant van Coromandel gereden, en daar hebben we Cooks Beach bezocht, een prachtig strand! Vervolgens nog wat door langs alle wondermooie stranden hier. Morgen weer verder op reis, en langzaam naar het zuiden. We zijn nu echt halverwege.





27 januari 2013, Cook Strait

woensdag 23 januari 2013, Hahei – Matata, 237 km

We hebben besloten weer naar het oosten te gaan, naar een mooi meer met veel native bush. Daarvoor moeten we een stuk weeg hetzelfde terug. Maar eerst de oostkant van de Coromandel, en niet te vergeten even langs Hot Water Beach. Op een klein stukje van het strand komt, als je een beetje graaft, heet water naar boven (je brandt er echt je tenen aan hebben we ondervonden). Het is een mierenhoop van spittende families met veel kinderen en wat mensen aan de grens van het gebied die wel wat dieper moeten graven. Leuk om naar te kijken, maar we hebben ons er maar niet ingestort. De weg in de Coromandel was erg mooi langs de kust, en daarna was het kort kilometers vreten op de hoofdweg. We waren om half drie al in Matata, op weer een DOC camping direct aan zee. Het beloofde vogelreservaatje viel wat tegen, maar toch 2 nieuw soorten gescoord. Weer inslapen met het geruis van de zee vlakbij!

donderdag 24 januari 2013, Matata – Lake Waikaremoana (Mokau landing), 206 km

Vanaf Matata buigen we naar het zuiden, over een volkomen lege weg dwars door Maori land: veel kleine boeren met ook kleinere stukken land, en het ziet er allemaal niet erg welvarend uit. In Murupara komen we op de weg naar onze bestemming. We tanken bij een erg aardig man en shoppen een broodje in het sobere centrumpje. Een heel ander Nieuw Zeeland dan de rijke Coromandel!
We rijden daarna de bush in, door een adembenemend mooi gebied, 100% Maori en heel geisoleerd. Wietze gaat weer een stuk fietsen maar de onverharde weg is erg stenerig. Bij het punt waar hij de fiets oppakt maken allerlei vogels wonderbaarlijke geluiden, maar ik krijg ze niet te zien. Als ik in de buurt van het bosje kom zwijgen ze....
En weer zo'n prachtig DOC campinkje, een plekje direct aan het meer, en vogels voor ons neus. We scoren de blue duck, black swan en pied stilts, maar die hadden we al.
En toen kwamen de wolken over de bergen wollen en ging het waaien en regenen!


vrijdag 25 januari 2013, Mokau landing – Napier (Te Awanga), 223 km

En de volgende ochtend regende het nog steeds stevig. De uigezochte wandelingen lieten we dus maar schieten, het hoosde. De wereld is dan wel gelijk heel klein, helaas geen mooie vergezichten meer. Vandaag doen we cultuur, we gaan naar Napier, waar een volledig Art deco centrum is gebouwd, nadat het oude in 1932 door een aardbeving is verwoest. Langzaam wordt het weer beter, en kunnen we napier uitgebried fotograferen. Het is echt heel bijzonder, zo'n grote vastheid van stijl, en zo mooi ontworpen. De winkels in de panden hebben helaas moderne facades, zodat jet vooral vanaf de 1e verdieping moet kijken. Maar toch heel prachtig, kijk maar naar de plaatjes.
We overnachten op zo'n gratis camperterrein, weer direct aan zee. Daar zijn we inmiddels aan gewend.


zaterdag 26 januari 2013, Napier (Te Awanga) – Upper Hutt, 315 km

In Napier hebben we gisteren onze verdere planning besproken. Op Kapiti Island (weer vogels) konden we zondag niet terecht, en we moeten nog veel van het zuid-eiland doen, en de tijd tikt nu toch wel aardig door. We besluiten Kapiti niet te doen, en boeken de boot naar Picton voor zondagavond; dan kunnen we zondag Wellington doen. Dus is dit een auto-dag; grote weg van Napier naar Wellington. Waar we kunnen nemen we een wat rustiger alternatief, maar eigenlijk is het nergens echt heel druk. Onderweg belanden we toevallig in een historisch dorpje, Ongaonga, waar we diesel tanken bij een lieve dame. Het wordt steeds minder Maori en steeds meer Engels hier. We moeten nu echt wassen en douchen dus op een echte camping, lekker leeg, 30 kilometer van Wellington.

1 februari 2013, Wanaka

zondag 27 januari 2013, Upper Hutt – Wellington – Picton, 69 km

Vanuit Upper Hut vertrekken we met schone kleren en beddegoed naar Wellington. Het is prachtig weer, hartje zomer en helemaal blauw, en zelfs echt warm voor de stad. En Wellington is een echte stad, met hogere bebouwing en druk verkeer en heel veel winkels. We drinken koffie en kopen nog even wat polo's voor Wietze. Daarna op naar het museum Te Papa, met een prachtige tentoonstelling over de natuur en cultuur van dit prachtige land. Het is best vol maar nergens hinderlijk. Alleen de schilderkunst is wat raar, europees met een Breugel en een Gerard Dou en wat onbekende Italianen. We brengen er ruim 2 uur zoet, en mogen dan weer naar buiten voor een lekkere lunch aan het havenfront, waar midden in de stad een stellage is waar je vanaf zo in de zee kan duiken, met veel mensen er om heen die de net-niet-durvers aanmoedigen. Het is zondag, iedereen is vrij en geniet van het mooie weer. We rijden nog naar een uitkijkpunt boven de stad, zwemmen nog snel even in zee, en gaan dan netjes in het rijtje voor de ferry naar de overkant. Een rustige overtocht met mooi weer op een half lege boot. In het donker vinden we in Picton op de tast een camping en gaan lekker slapen. Morgen richting westkust.


maandag 28 januari 2013, Picton – Westport (Carters Beach), 300 km

Het blijft hoogzomerweer, en het is mij veel te warm in de zon. Maar door al die zon hebben we prachtige uitzichten op onze eerste etappe naar de westkust. Via Blenheim door het dal naar Saint Arnaud, waar we koffie drinken aan het meer, Het is daar prachtig maar we vinden het nog te vroeg om nu al te stoppen. Vervolgens krijgen we een prachtige tocht langs de gorges van de river Buller, maar er is niet echt een lekkere plek om te eindigen, en het is in het binnenland echt bloedheet. Dus zetten we even door naar de kust en eindigen vlakbij Westport, weer aan het strand. Wietze ontdekt ook nog een lekker restaurantje op loopafstand. Buiten eten op het terras! We verhuizen daarna de bus een stukje zodat we nog lekker lang van het avondzonnetje genieten. Maar zodra die weg is wordt het koud, dat weten we inmiddels.


dinsdag 29 januari 2013, Westport (Carters Beach) – Okarito, 299 km

We vertrekken vroeg, en gaan natuurlijk direkt naar de aangrenzende Cape Foulwind, door wie anders dan Captain Cook zo genoemd. Er is zeedamp, maar die trekt snel weg. Wietze rijdt de bus naar de andere kant van de kaap en marion loopt de 4 kilometer lange wandeling langs de kaap, met weer prachtige begroeing en een sealkolonie. Na de zeehonden op de parkeerplaats in Kaikoura zijn we niet snel meer onder de indruk, merken we. Wel heb ik een prachtige foto van 2 weka's gescoord, zoals jullie zien. Daarna rijden we naar het zuiden langs de kust. Het goede van in deze richting rijden is dat je de zon (die weer uitbundig schijnt) achter hebt, en een steeds verder uitvergrotend uitzicht op de besneeuwde toppen van de hoge bergen.
We stoppen bij Pancake Rocks, een bijzonder verschijnsel, maar wel toeristisch en reuze aangeharkt. Dat is overigens heel Nieuw Zeeland wel een beetje; alles is super verzorgd en er wordt niet veel aan het avontuur over gelaten. Dat maakt het soms wel wat braaf; de keerzijde is dat het reuze relaxed reist allemaal.
De bergen worden groter en groter, en wat is nu Mount Cook? Nee, deze nog niet. Piet heeft ons al een camping aangeraden in Okarito, weer aan zee, weer een prachtig strand, lekker met die hitte. En ja, de eerste serieuze sandflies melden zich. Wat een kleine ettertjes zijn dat. Ze zijn dol op enkels en vingers, maar ook de dikkere delen worden niet versmaad. Mijn voeten JEUKEN en Wietze is bobbelig.



woensdag 30 januari 2013, Okarito – Gillespies Beach, 92 km

Vandaag is gletsjerdag. Eerst doen we Franz Josef, wat we een beetje 2e rangs gletsjer vinden. De wandeling door het dal is wel mooi, maar bloedheet. Maar we hebben natuurlijk onwijs veel geluk met het weer. Het is aan de westkust heel vaak heel slecht weer; de week dat wij aankwamen zijn er nog 2 bruggen weggespoeld. Dan zitten de toppen dik in de wolken. Wij hebben alleen maar van die kalenderplaatjes, of Ikea behang, zo kan je het ook noemen. Ik denk dat we wel 50 foto's van Mount Cook en Mount Tasman hebben.
De Fox Glasier is wel het echt indrukwekkende werk, met een akelig steile en hete klim maar dan heb je ook wat. En zoals het hoort in Nieuw Zeeland zijn alle enge hoekjes en mogelijke stenen die naar beneden kunnen komen met hekjes afgezet. En waar je niet verder mag staat een manshoge boswachter van karton. Wij noemen hem de danger ranger.
Daarna vluchten we weer naar de kust, waar we op een vrij lege parkeerplek aankomen, die 's avonds helemaal volloopt. Met een prachtig uitzicht op Cook en Tasman, een wondermooi ondergaande zon, en serieuze sandflies. Het schijnt dat die bij nat weer ook nog veel erger zijn. Ons smeerseltje werkt maar niet 100%. Morgen upgraden.


3 februari 2013, Queenstown

donderdag 31 januari 2013, Gillespies Beach – Haast Beach (Okuru River) + Jackson Bay v.v., 166 + 70 km

Gillespies Beach was vol, met andere campers en auto's en met enthousiaste sandflies. We hebben dus niks opgeruimd, de deuren dichtgegooid en de motor gestart, en zijn alvast 12 kilometer richting Fox Glacier gereden en op het prachtige viewpoint hebben we rustig opgeruimd en ontbeten. En alweer in de stralende zon!
Na het ontbijt hebben we in Fox wat boodschappen gedaan en ge-upload (hebben jullie gezien), nog één keer de gletsjer uit een andere hoek bekenen, en toen door naar het zuiden. Het blijft zulk mooi weer; alle nieuwzeelanders die we tegen komen juichen erover, en we voelen ons weer echte geluksvogels. We stoppen voor mooie plaatjes en korte wandelingetjes. Het fototoestel is echt een hele goede; de zeeleeuwen zijn heftig ingezoomd en nog steeds echt scherp.
We kiezen ervoor om nog 1 keer aan zee te slapen (afscheid van de Tasman Zee!) en gaan 12 kilometer na Haast op een leuke camping. Het is er warm, we zoeken een winderige plek. Gaan we naar Jackson Bay, het eindpunt van de weg langs de kust? Ja, vooral als blijkt dat we daar in een soort strandkar lekker vis kunnen eten. Middle of nowhere....


vrijdag 1 februari 2013, Haast – Wanaka (Glendhu Bay), 178 km

Zuidelijker langs de kust kunnen we niet. Dus vertrekken we naar het binnenland, over de berg, om via Queenstown richting Fjordland te reizen. Via Haast, waar we nog even de grote brug bekijken, via Haast Pass naar het oosten dus. Haast Pass is nauwelijks een pas te noemen, zo laag is die overgang. Wietze gaat wat fietsen vanaf de pas naar onze lunchplek aan het Lake Wanaka. Het is zinderend warm met een hele harde noordenwind (in de rug dus).
De meren zijn van een onwerkelijk blauw en de bergen schitterend; wat een ander landschap is dit nu weer. We kiezen voor een kampeerplekje ten westen van Wanaka, direct aan het meer, waar je ook nog lekker in kan zwemmen. Weer zo'n mooi plekkie!


zaterdag 2 februari 2013, Wanaka – Queenstown (12 Mile Creek, incl. Glenorchy v.v.), 173 km
Volgens onze meteo-gegevens wordt en zondag en deels maandag even slecht weer. We plannen daarom om maandagavond in Milford Sound aan te komen, zodat we daar dinsdag met mooi weer (want dat komt er daarna weer aan) te varen. Dat betekent dat we even wat tijd hebben om rond Queenstown te lummelen. We rijden een mooie weg over de bergen naar Arrowtown, een oud goudzoekersstadje vlak bij Queenstown. Wietze fietst weer een stukje, en voor het eerst hebben we even wat moeite elkaar weer te vinden, vooral omdat Wietze zonder leesbril mijn smsjes niet kan lezen.
Arrowtown heeft en klein straatje met oude huisjes, en een oud hoekje waar chinese goudzoekers woonden. Heel apart, vooral omdat juist daar vooral Chinese toeristen rondliepen, ook op zoek naar hun roots dus.
We lunchen langs het meer in het drukke en beetje chique Queenstown, dat gaan we morgen nog wel verder doen. Een mooi oud stoomschip komt langs gevaren. We willen eerst al vroeg stoppen langs het meer, maar ja, het eind van het meer lokt, dus we rijden door naar Gelnorchy waar het heel hard waait en de eerste wolken over de besneeuwde bergen lijken te komen. Het is raar weer, nu. Weer zo prachtig!


6 februari 2013, Clifden

zondag 3 februari 2013, Queenstown (12 Mile Creek) – Kingston, 75 km

Eindelijk ben ik er dan toe gekomen om de filmpjes die we gemaakt hebben in/van French Pass (d.d. 12-1) toegankelijk te maken. (Speciaal voor de liefhebbers van getijdestromingen.)

Wakker geworden op de DOC camping, beetje bewolkt en geen wind, dus sandflie explosie. We hebben daarom snel een broodje naar binnen gewerkt en zijn de paar kilometer naar Quenstown gereden, waar we lekker op het terras aan het meer koffie zijn gaan drinken, en de zon ook weer ging schijnen. Queenstown zelf is wel aardig maar vooral heel veel shopping. Gelukkig waren er een kiwi en een moa te fotograferen. Wel zijn we nog naar de Shotover kloof gereden waar je kan zien wat mensen voor rare dingen met een erg mooie kloof kunnen doen, namelijk heel hard door heen jet-boaten, waar je ook nog heel veel geld voor moet betalen. En het is nog druk ook (rare jongens die....)
Vervolgens hebben we wat eten ingekocht en zijn we wel helemaal naar Kingston gereden, aan het eind van het meer, waar we hebben gedouched en gewassen en geluierd, zonder sandflies. Dagje lekker weinig, mag op zondag, toch?
Weerverwachting zegt dat er 1 dag regen komt, morgen, dat is dus een mooie reisdag.


maandag 4 februari 2013, Kingston – Milford Sound (Piopiotahi), 265 km

Inderdaad ging het in de nacht behoorlijk regenen, echt serieuse plensregen. Mooi dus voor het (relatief) saaie traject naar Te Anau, waar we de Fjordlands uit gaan checken. We boeken na enig overleg een dagtrip naar Doubtful Sound op woensdag, want dan is het zeker mooi weer. Het wordt droog, en we bekijken een snoepig wat verkommerd vogelparkje van de DOC, waar we allerlei vogels toevoegen aan de collectie. Maar alleen de Takahe telt, want die kan je echt niet in het wild zien want is vrijwel uitgestorven en hier is een soort herfok-programma.
Onderweg naar Milford Sound, in steeds beter weer, zien we in het echt de kea (bergpapagaai) en de nieuwzeelandse duif. Zo tellen ze wel mee!
De weg naar Milford Sound wordt steeds mooier, en is op het eind fabelachtig mooi. We boeken een boottocht met het kleinste bootje over de Milford Sound voor morgen. De camperplekjes bij de ene lodge zijn allemaal vol, aan het meer sta je erg duur opp een parkeerplaats, dus kloppen we aan bij de Mitre Lodge, eigenlijk alleen voor wandelaars. Ze hebben nog een paar kamers vrij. We worden naar onze kamer gebracht en hebben het ansichtkaarten uitzicht van Milford Sound, zie foto. Omdat we nu toch lekker geld uitgeven gaan we ook nog maar uit eten, en daarna snel terug naar de kamer om uit ons raam te staren. Hebben wij dat weer.....



dinsdag 5 februari 2013, Milford Sound – Manapouri, 147 km

Omdat alle wandelaars vroeg opstaan voor hun tochten werden wij ook om 8.30 uur uit onze kamer gezet. We hebben nog snel een foto genomen met het ochtendlicht, en ontbeten bij ons busje, en om 10 uur zijn we gaan varen. Half leeg bootje, ik denk met een man of 14 erop, dus heel kleinschalig en heel persoonlijk.
Tja, en dan moet je iets gaan fotograferen dat ook met ons mooie toestelletje niet te pakken is. Want wat is dit mooi, met dat blauwe licht, en die begroeide bergen, en die zon die weer schijnt. We doen ons best, zie het resultaat.
Post office rock is een eilandje bij de monding van het fjord, waar vroeger, toen er nog geen weg was naar Milton Sound, de post voor het dorpje in een oud rumvat werd gestopt. O ja, en een witte reiger gescoord voor op de vogellijst.
In de middag rijden we terug naar Te Anau en rijden dan naar Manapouri voor de excursie morgen naar Doubtful Sound. We zijn benieuwd!


10 februari 2013, Owaka

woensdag 6 februari 2013, Anapouri – Doubtful Sound – Clifden, 100 km

Vorige verslag vergeten: bij een avondwandeling in Anapouri een tui gespot, maar helaas wilde het beest niet stil blijven zitten voor een foto..
We zijn vroeg opgestaan om ons op tijd (10 over half acht) te melden voor onze excursie naar Doubtful Sound. Er waren 75 deelnemers, dat was even wennen voor ons individuele reizigers. En het was bewolkt, en de toppen van de bergen waren in de wolken, wat krijgen we nu?
Maar na een bootreis van een uur over het meer van Anapouri werden we in 2 bussen geladen voor een rit van 20 kilometer over de pas, werd het blauw in het westen, en werden we opnieuw ondergedompeld in een ongelofelijk mooi landschap. Na de busreis weer in een boot, en een natuurgids maakte er echt werk van. Veel van het landschap kennen we inmiddels, maar op deze schaal en zo puur als hier is weer heel bijzonder. Zoals jullie zien doen we enkele pogingen maar het is voor ons amateurs vrijwel niet goed te fotograferen. Aan het eind van de reis door het fjord hebben we nog uitgeberid dolfijnen gespot.
We waren om een uur of half 4 weer terug in Anapouri, en hebben na een wat nieuwe diesel alvast een stukje vervolg gereden. We hebben eerst nog bij een docje gekeken, maar dat was hem niet, dus nog een beetje door naar Clifden, waar niets is behalve een hangbrug in de steigers en een kleine vrije camping ernaast.


donderdag 7 februari 2013, Clifden – Invercargill (Oreti Beach), 137 km

Het tempo mag er even uit, na al dat moois. We zijn gewoon wat moe van de indrukken en het kijken. Dus gaan we even op simpel toerisme.
We rijden naar de zuidkust vanaf Clifden, en dat is gelijk weer mooi en een beetje ons soort landschap: zee en strand en rots en door de harde zuidenwind verwaaide bomen. Onze reisgids heeft nog diverse kleine bezienswaardigheden, heerlijk. We eindigen op een camping van een ex-nederlander, die onmiddelijk gaat oefenen, en daar blijkt ook nog een restaurant bij, dus de relaxte dag die we willen krijgen we ook. En o ja, nog steeds prachtig weer. Misschien het weekend wat minder...


vrijdag 8 februari 2013, Invercargill – Curio Bay, 114 km

Hoezo, even wat rustiger? We beginnen nu aan de Catlins, en dat stond vanaf het begin op onze lijst. We beginnen rustig, met een uurtje van Invercargill naar Fortrose, waar we koffie drinken en besluiten alle bezienswaardigheden van de coastal route te doen. We beginnen nietsvermoedend naar Waipapa Point, en daar ligt een clubje zeelleeuwen op het strand. Ze trekken zich niks aan van de kijkers, en je kan ze uitgebreid bekijken en fotograferen. Bijzonder is ook dat ze niet zoals zeehonden buikschuiven, maar ze lopen op hun flippers, en hard ook. Heftige beesten...
We trekken door langs de zuidkust, doen het zuidelijkste puntje (niet van Stewart Island wat we na enig overleg hebben overgeslagen; je kan niet alles) en eindigen op een simpele camping in Curio Bay.
En dat is wel heel bijzonder. Voor onze campingplek ligt een prachtige baai, waar dolfijnen zwemmen, die spelen in de branding en (als ze er zin in hebben) met zwemmers en surfers. Aan de andere kant van de heuvel is een baai met yellow eyed pinguins, die we uitgebreid kunnen bekijken; ze wonen eigenlijk aan de rand van de camping. Ze komen eind van de dag uit zee gewandeld. Bijzondere beesten, ze zijn ongeveer 70 cm hoog dus dat is best groot. De omgeving is geologisch bijzonder: neen versteend bos, als rotsen in de zee.
En dan, begin van de avond voor ons campertje, komnt een grote zeeleeuw uit zee op het strand gelopen, en ligt er een andere op het pad van de camping. Het is allemaal heel raar en bijzonder, zo kamperen met toch best veel mensen tussen de wilde dieren.




11 februari 2013, Waikouaiti


zaterdag 9 februari 2013, Curio Bay – Parakaunui Bay, 117 km

Het is in de nacht behoorlijk gaan waaien, en we ontbijten snel in een harde, warme wind. De camping zeeleeuw van gisteren ligt op een andere plek op het pad, met haar kop in het struikgewas, te slapen. Vreemde beesten zijn het.
We vervolgen onze tocht op de route van het Catlins coastal heritage pad. De eerstvolgende bezienswaardigheid is een betonnen drinktrog voor paarden van de postkoets uit 1890. Vinden we ook een foto waard, toch?
We komen langs de Niagara waterval (een heel klein valletje dat door iemand met humor zo is genoemd) en bezoeken vervolgens de McLean Falls, en dat is wel het echte werk, hoewel door al dat mooie zonnige en droge weer de hoeveelheid water niet groot is. We zien ansichtkaarten waarbij het er wel even grootser uit ziet!
We lunchen aan het strand bij Papatowai (ook weer prachtig), doen nog een waterval via een mooi natuurpad door de native bush (Purukauni Falls) en belanden na enige omzwervingen op weer zo'n super kampeerplek in Purukauni Bay. We staan weer prachtig aan het strand van een wondermooie baai, en bij een wandeling aan het begin van de avond zijn daar weer die yellow eyed pinguins van gisteren, maar nu wel op fotogenieke afstand. De laatste van de drie is volgens ons een jong, en die stond er de volgende ochtend nog, dus we maken ons wat zorgen, maar hebben er natuurlijk helemaal geen verstand van. Het kan ook een pinguin in de rui zijn, begrijpen we uit de plaatjes van ons vogelboek.
Dit is wel een heel bijzonder gebied, met die prachtige natuur en al die dieren.



zondag 10 februari 2013, Parakaunui Bay – Taieri Mouth, 110 km

En dan word je wakker, en met je eerste kopje koffie in de hand blijkt er weer een zeeleeuw op het strand te liggen die vertrekt naar zee. Ze kunnen echt hard lopen op die flippers, trekken steeds een sprintje en gaan dan weer even liggen. Wietze ziet ook nog een tui in de boom boven ons (die zich weer niet laat fotograferen) maar nu hebben we er beiden 1 gezien.
Door naar Nugget Point, met heel veel fur seals en vogels en een mooie vuurtoren. We worden een beetje verwend met al dit moois. Er zouden ook elephant seals zijn maar die spotten we niet, denken we. De afstand is een stuk groter dan de afgelopen dagen...
We rijden uit de Catlins, nog een stuk richting Dunedin. Op een stuk binnendoor weg gaat Wietze weer eens wat fietsen en we belanden op een kleine lege camping aan het strand, 40 kilometer voor Dunedin, met mooi blauw meubilair, met een honesty box voor het geld. Ik wil even een uurtje een boekje lezen en niets zien!



maandag 11 februari 2013, Taieri Mouth – Waikouaiti, 151 km

Vandaag is Dunedin dag en vooral de dag van de albatrossen. We hebben gisteren gereserveerd in het albatros centrum in Otago Peninsula voor een excursie om 11 uur. Het is wat bewolkt en het waait hard. We krijgen een uitleg van een lieve dame, een korte film, en vervolgens 40 minuten de tijd voor uitgebreid kijken in het schuilhuis waar je achter glas bovenop broedende albatrossen zit. In deze maand zijn de jongen net uit en zit 1 van de ouders op het nest; de ander is voedsel halen. We hadden geluk; er kwam een albatros terug van zee (vliegfoto niet gelukt) en de 2 ouders begroeten elkaar en kijken naar het jong. Zie de foto's! Een ander wordt net even wakker. Het zijn fascinerende vogels, zo groot en zulke vliegmachines.
We doen niet meer de pinguins (ook mooi maar we zagen ze al 2 dagen) en gaan lekker lunchen in centrum Dunedin. Nog 2 dagen, want we willen woensdag eind van de dag weer in Christchurch zijn om nog lekker met Piet te kletsen en een dagje af te haken. Want vrijdag gaat het vliegtuig.


15 februari 2013, Singapore Airport (Changi)

dinsdag 12 februari 2013, Waikouaiti – Mount Cook Village (Aoraki), 298 km

Niet alle campings zijn even prachtig en dit was een rustig caravanpakhuis. Bewolkt in de ochtend, dus eerst maar naar de Muraki Boulders, een vreemd geologisch verschijnsel van kogelronde rotsen die maar op 1 plek zijn. Ze zijn erg fotogeniek, dus veel plaatjes geklikt en ondanks eerdere giechel geconstateerd dat het echt bijzonder was. Tja, en wat doen we met de laatste 2 dagen? Het is bewolkt dus strand is geen optie en we komen hier misschien maar 1 keer, dus vooruit, via de best aardige victoriaanse stad Oamaru naar Mt Cook vanaf het oosten. Wel veel autorijden maar we worden beloond met fantastische vergezichten en uitgebreide zon! Dus opnieuw veel foto's en om het af te maken hebben we gekampeerd aan de voet van de berg. Mooi plekkie weer, en Wietze doet nog even een fietstochtje.


woensdag 13 februari 2013, Mount Cook – Christchurch, 330 km

Voor we vertrekken wandel ik het fietstochtje van Wietze van gisteren, en rijden we met een ommetje via de Tasmangletsjer (nog even klimmen voor de foto's) naar Lake Tekapo en vandaar uit de lange rechte wegen naar Christchurch. Daar zijn we keurig op de afgesproken tijd van 5 uur, en we kletsen in de avond gezellig bij met Piet.


donderdag 14 februari 2013, Christchurch

Aan alles komt een eind zeggen wij calvinisten. Dus maken we de bus leeg en redelijk schoon, en bezoeken nog 1 ding. In de collectie vogels hebben we nog geen kiwi's dus gaan we naar een dierentuin-achtig iets, waar we allerlei beesten en ook 2 kiwi's zien. Dat zijn nachtdieren dus is er een geheel donker verblijf gemaakt (dag en nacht worden omgedraaid) dus geen plaatjes, maar we hebben ze wel gezien.
We eten nog met Tim en Barry die ons de convertor en de fiets uitleenden, en met super gastvrije Piet natuurlijk. En nu zitten we in een heel vol plakkerig vliegtuig, naast een niet zo fris ruikende dame, en gaan zelf proberen dag en nacht weer om te draaien....